Titel: Alea
Auteur: Ria Schopman
Uitgever: Brainbooks
Verschenen: maart 2014
ISBN: 978 90 78905 72 1
Alea is het mooie debuut van auteur Ria Schopman en op 16 maart was ik aanwezig bij de boekpresentatie. Het was een indrukwekkende boekpresentatie waarbij een sfeer impressie en achtergronden van het boek gegeven werden. Het boek kon ik tijdens het lezen niet geheel los zien van wat ik toen gehoord en gezien heb. Ik herkende het verhaal van de broer van Odiel en de muziek en de sfeer in het boek was precies zoals ik me voorgesteld had.
Het boek gaat over beeldend kunstenaar Odiel die na haar moeder ook nog haar broer heeft verloren. Odiel dwaalt nu reddeloos door het labyrint van het leven, gekleed in een dikke winterjas van twijfel en angst. Odiel wil naar een plek met rust en stilte om zich terug te trekken en zich te bezinnen. Ze hoopt dat de stilte haar zal helpen de inzichten te vinden waar ze naar op zoek is. Odiel vlucht naar een dunbevolkt Schots eiland waar ze probeert zich van de buitenwereld af te sluiten.
Maar dan hoort ze verhalen over Alea, een meisje dat al jaren lang door haar moeder opgesloten zou zijn. De dorpelingen zijn er van overtuigd dat Alea alleen in haar moeders hoofd bestaat.
Door gebeurtenissen in haar verleden kan Odiel niet anders dan op onderzoek uitgaan. Dan blijkt dat voor mensen die het verleden niet kunnen laten rusten, op dit eiland het gevaar voortdurend op de loer ligt.
Door de mooie manier van schrijven en de aangrijpende gebeurtenis in het leven van Odiel weet de auteur de lezer meteen het verhaal in te trekken. Het was me dan ook helemaal duidelijk waarom Odiel de stilte moest zoeken. Dit stukje uit het boek geeft het voor mijn gevoel perfect weer.
'En wat hoop je daar te vinden wat je hier niet hebt?'
'Stilte.'
'Stilte’, herhaalt hij zuchtend. 'En dat is de oplossing? Weg van iedereen die je liefhebt, weg van alle mensen die je willen troosten, om te lijden in stilte in het gezelschap van vreemden?'
'Ik kan niet meer, Nick. Ik ben leeg. Ik wil even niets voelen, niets weten, niet denken. Ik moet weg.'
Ria Schopman heeft een geheel eigen schrijfstijl die me zeer aanspreekt, maar waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen of kan omschrijven. De woorden vertellen niet alleen een verhaal maar zijn ook mooi om te lezen en te herlezen. Alea is een boek dat ik zeker nog een keer zal gaan lezen.
In het boek wordt het verhaal verteld van Odiel op het eiland en de geheimen van het eiland. Maar het is vooral een verhaal over het kunnen loslaten van angst en toelaten van herinneringen aan een geliefde. Hoeveel pijn dat ook doet.
Met terugblikken wordt er over het verleden van Odiel verteld en krijg je een kijkje in haar leven waarin de dood een zo grote rol speelt. Zowel in het heden als verleden worden meerdere verhalen verteld. Over personen zoals haar overleden broer Tommie, Floortje en nieuwe vriend Dylan, maar ook over muziek, de betekenis van een regenboog voor Odiel en zelfs over een schaap. Het zijn ontroerende en vaak herkenbare verhalen.
En hoe rommelig of verwarrend dit ook mag klinken, dat is het zeker niet. Alles staat met elkaar in verband en heden en verleden vullen elkaar aan. Net als de emoties en het verdriet van Odiel en haar zoektocht naar Alea.
Ook het slot van het boek is af, maar het zou zonde zijn om daar nu te veel over te vertellen. Het zijn prachtige slotwoorden na een mooi en ontroerend verhaal.
Alea is een boek dat je moet lezen en niet over schrijven. Er zijn een heleboel mooie dingen waar ik over kan vertellen, zoals over een kopje met barsten erin. Maar dat zou zonde zijn voor de lezer die het boek nog gaat lezen.
Ik vond het een prachtig boek dat enerzijds heel echt en reëel voelt en anderzijds iets tijdloos heeft alsof je even in een bubbel zit, afgesloten van de rest van de wereld.
In haar dankwoord schrijft Ria onder andere aan haar zus:
"Omarm het leven en vind jouw eigen Alea, …"
Lees het boek zou ik zeggen en kom er achter wat ze er mee bedoelt. En hopelijk vinden meer mensen hun eigen Alea.
Labels: 4.5 sterren, Recensie
