Als iemand je kind vermoordt is niets meer belangrijk, behalve hoe en wanneer je het de dader betaald gaat zetten. Wat er verder in de wereld nog misgaat, welke gruweldaden er nog gepleegd worden, welke crisis zich nog aandient, welke rampen zich nog voordoen, het interesseert je nauwelijks zolang je niet hebt afgerekend. Al duurt het jaren, het blijft een hoofddoel, een reden om nog te willen bestaan. De schoft die het liefste wat je had van je afpakte, is voor jou. Hij gaat eraan.
Aangetast
Tien jaar geleden werd Lieve Metselaer door een joy-rijder geschept waardoor er een einde kwam aan haar jonge leven. Haar familie verloor het liefste wat ze bezaten toen hun dochter en zus overleed. De schoft die dit op zijn of haar geweten heeft is nooit opgepakt.
De tijd is niet vriendelijk geweest, de toegebrachte wonden zijn niet geheeld of verzacht. De familie van Lieve is uit elkaar gegroeid. Ieder leeft in een eigen wereld van geheimen en verdriet. Al tien jaar wonen ze samen in één huis met tussen hen in onuitgesproken gevoelens van woede, wroeging en de wens tot vergelding.
Alle wonden worden weer open gereten wanneer de dader van het ongeluk en de vader van Lieve te maken krijgen met beschuldigingen en bedreigingen. Er ontwikkelt zich een duistere en onaangename strijd waarvan de aanleiding bij de dood van Lieve ligt.
Niemand weet wie de belager is, maar het is duidelijk dat deze gestopt moet worden voordat de volledige waarheid over het ongeluk dat Lieve het leven kostte bekend zal worden. Als bekend wordt wat er destijds gebeurd is kunnen meerdere levens verwoest worden.
Vier delen, meerdere perspectieven
Het boek bestaat uit vier delen met titels, en wordt verteld vanuit meerdere perspectieven.
Deel 1 : De oorzaak
In korte hoofdstukken zet Loes den Hollander duidelijk de personages neer en geeft een beeld van wat er tien jaar geleden gebeurd is. Tegelijkertijd schetst ze de emoties, de angst en gevoelens, het leed en de trauma's die nu spelen bij de personages.
Deel 2 : De bijzaak
Dit deel wordt vanuit een ander personage verteld en gaat over het verleden en over het heden. Je ziet het gezin zoals het nu is en hoe het was. Er bleken al onderstromen en geheimen te zijn die alleen maar versterkt zijn door de dood van Lieve. Wat mij betreft is dit het sterkste deel, het wat meer doorlezen over één personage vond ik prettig. Hier worden aanwijzingen gegeven en krijg je als lezer vermoedens terwijl alles nog open ligt en mogelijk is. En hier voelde ik me het meest betrokken bij het verhaal.
Deel 3 : De noodzaak
De personages uit het eerste deel wisselen elkaar weer af. Er is veel tijd voor emoties en onderlinge relaties waardoor de spanning inzakt. En het verhaal lijkt wat te blijven hangen zonder dat er veel gebeurt. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je op de hoogte blijft van wat er overal gebeurt en gedacht wordt. Anderzijds kost het zo meer moeite om helemaal in het verhaal op te gaan.
Wendingen volgen elkaar op, geheimen komen uit, nieuwe tragedies volgen. Deels verrassend, deels voorspelbaar.
Deel 4 : De hoofdzaak
Het laatste deel is niet zo lang maar is des te pakkender. Het wordt vanuit slechts één personage verteld. Het sluit dit deel mooi afgerond af en geeft tegelijkertijd een intrigerende opmaat voor het tweede deel.
Op haar Facebook pagina weet Loes den Hollander haar lezers al behoorlijk nieuwsgierig te maken naar het tweede deel. Ze schreef daar dat ze de titel voor deel 2 van Dossier Metselaer te pakken heeft. Ook de twist die het boek moet afsluiten heeft ze al. Het is een wending waarvan Loes den Hollander zich nauwelijks kan voorstellen dat ze hem heeft bedacht. Heftig.
Vlotte schrijfstijl, geen klik met personages
De start is erg goed geschreven, het leest vlot en geeft in korte tijd veel informatie. Het is triest wat je leest over dit gezin, en eigenlijk ook wat je te weten komt over de dader. Het is vlot en toegankelijk geschreven. Je vliegt als het ware door de tekst heen. Wat verder in het boek leest het nog steeds prettig maar door de korte hoofdstukken en het steeds wisselen van perspectief is het wat lastiger om helemaal in het verhaal op te gaan
Als lezer weet je meer dan de personages. Dat maakt het interessant want je ziet misvattingen ontstaan. Je snapt waarom mensen op een bepaalde manier reageren en handelen. Terwijl de personages onderling geen idee hebben wat er allemaal speelt en gebeurt.
De spanningsboog staat niet heel strak, er was tijdens het lezen meer nieuwsgierigheid dan spanning. Het onderwerp is pakkend en verdrietig, maar toch wist het verhaal me niet helemaal te raken. Het is weliswaar een wirwar van emoties, beschuldigingen, wantrouwen en geheimen maar ik miste de klik met de personages. Je kent hun diepste wanhoop en emoties maar verder ken je ze niet echt. En dat vind ik jammer.