Voor de leesclub van Xander uitgevers las ik De voorlezer van 6:27 van Jean-Paul Didierlaurent.
Jean-Paul Didierlaurent (1962) groeide op in de Vogezen en studeerde in Nancy. De voorlezer van 6:27 is zijn debuut.
Het boek is een hardcover uitgave met 183 pagina's.
De voorlezer van 6:27
De 36 jarige Guylain Vignolles woont in Parijs en leidt een onopvallend en eenzaam bestaan. Er gebeurt maar weinig in zijn leven. Iedere dag gaat hij met tegenzin naar zijn werk, hij zorgt voor zijn goudvis, bezoekt zijn enige vriend en belt trouw één keer per week zijn moeder. Hij is een eenzelvige, structuurgevoelige man die allerlei rituelen heeft om zijn leven vol te kunnen houden.
Achter zijn stille buitenkant gaat een diepe passie voor boeken en lezen schuil. Iedere ochtend in de trein van 6:27 durft hij dit te laten zien. Hij leest dan met passie en toewijding een stukje voor en als hij dat doet wordt het stil in de coupé.
En zo krabbelt zijn leven onveranderd en kleurloos verder.
Totdat hij een USB stick vindt met daarop het dagboek van ene Julie en haar aparte betegelde wereld. Hij raakt gefascineerd door deze vrouw en hoeft zelfs niet meer te tellen om zijn gedachtes van zijn werk af te leiden. Door wat hij leest over Julie valt hij als een blok voor haar, al heeft hij haar nog nooit gezien. Durft hij op zoek te gaan naar Julie? En als hij haar vindt zal ze dan de soulmate zijn die hij hoopt te vinden?
Erg trage start
De voorlezer van 6:27 is een origineel en apart boek waarvan de opbouw en de stijl je als lezer moet liggen. Hoewel ik in de loop van het boek wel kon zien dat dit een verhaal is dat kan aanspreken ben ik zelf niet echt onder de indruk van het boek geraakt.
Een van de redenen is dat de aanloop naar het verhaal van Guylain en Julie erg lang is. Er wordt veel geschreven over het vreselijke werk dat hij doet zonder dat er verteld wordt wat hij doet. Persoonlijk vond ik dat een beetje flauw en overdreven en weinig toevoegen. In de start wordt van alles beschreven: Guylain, zijn werk in de fabriek, de dichtende poortwachter van de fabriek, zijn invalide vriend, het monsterlijke ding in de fabriek. Ook staan er de stukjes die hij voorleest in de trein, stukjes tekst zonder verband met het verhaal.
Ook de stijl sprak me niet aan. Er wordt zo nu en dan hetzelfde meerdere keren verteld maar dan met andere woorden. De auteur gebruikt veel woorden om het verhaal te vertellen en geeft van alles en nog wat gevoel mee. Zo laat hij bijvoorbeeld een hek niet gewoon piepen maar ijselijk piepen. Het komt wat gekunsteld en dramatisch over.
Het eerste deel van het boek voelde voor mij dan ook meer als worstelen met de tekst dan als lezen.
Twee belangrijke gebeurtenissen
Heel langzaam begint Guylain in het boek meer een "echt" mens te worden en wordt het leuker om meer over hem te lezen. Hij blijkt een vriendelijke en zorgzame vriend te zijn en daardoor is het des te triester dat hij zo eenzaam is. Hij praat zelfs tegen zijn goudvis omdat hij verder niemand heeft om een gesprek mee te voeren.
Er zijn twee gebeurtenissen in het boek waardoor Guylain interessanter wordt en er wat meer lijn in het verhaal komt.
Bejaarde fans zorgen voor humor
De ene gebeurtenis die zijn leven veranderd en hem meer onder de mensen brengt vindt plaats in de trein. Hij krijgt een ongewoon verzoek van twee bejaarde zussen. Ze zijn fan van hem en vragen of hij bij hen in het tehuis wil komen voorlezen. Guylain zegt tot zijn verbazing ja en vraagt zich daarna af wat hij zich in hemelsnaam op zijn hals heeft gehaald.
Wanneer hij voor de eerste keer daar naar toe gaat is Guylain behoorlijk nerveus, zeker als hij ziet dat de zaal tjokvol zit. Zo leer je hem weer anders kennen en kun je met hem meeleven.
De beschrijving van het voorlezen vind ik het leukste deel van het boek. De commentaren van de hoogbejaarde luisteraars zijn erg levendig en hun onderlinge gesprekken grappig.
Dagboek Julie
Het vinden van de USB stick met het dagboek van Julie is de tweede gebeurtenis. Hierdoor leeft hij op, de teksten van Julie weten hem te raken. Guylain heeft minder structuur nodig in zijn leven en kan ook zijn werk beter aan. Het is zelfs te zien aan hem want zijn gebaren worden vlotter en minder machinaal. Hij gaat de teksten van Julie voorlezen s' morgens in de trein en voelt steeds meer een band met deze onbekende vrouw. Deze fragmenten vond ik prettiger om te lezen dan al de losse stukjes die hij voorlas, maar heel enthousiast ben ik er niet over. De belevenissen van Julie konden me niet echt boeien.
Wel vond ik het aandoenlijk om te lezen hoe Guylain uiteindelijk op zoek durft te gaan naar zijn droomvrouw. Toen was ik wel heel benieuwd of hij haar zou vinden en wat er dan zou gebeuren. Jammer dat het pas zo laat in het boek meer de moeite waard werd. Het einde maakt veel goed, want dat is erg mooi en voelt erg goed aan. Het is niet echt een open einde maar anderzijds is ook nog niet alles al beschreven en gebeurd.
